Die eeuwige tweestrijd in mezelf verscheurt me! 21 maart 2022
Ik ben een gelukkig mens met een enorme tweestrijd in mezelf. Hoe dat mogelijk is weet ik niet maar wat ik wel weet is dat het bijzonder vervelend en onrustig is. Niet alleen voor mij maar voor mijn hele omgeving.
Een paar columns eerder schreef ik dat bescheidenheid de mens siert maar niet altijd even handig is en hoe gek het ook mag klinken, die bescheidenheid heeft indirect te maken met de tweestrijd waar ik al jaren mee leef. Wie ben ik en wat wil ik? Mijn tweestrijd bestaat enerzijds uit de artiest te willen zijn, mooie dingen creëren en mensen laten lachen en genieten en anderzijds vooral niet te willen opvallen, me geen succes gunnen, en het liefst te leven zonder gezien te worden.
Nu ik het zo opschrijf lijkt het heel ingewikkeld en eigenlijk is dat het ook. Het is verdomd vermoeiend. Ik weet bijvoorbeeld nooit met welke pet op ik wakker word. Als de zon in mij schijnt dan schijnt hij ook echt. Ik kan dan uren achter de piano zitten, plaats leuke berichten op social-media, zie mezelf in alle zalen optreden, maak het ene plan na het ander en niet geheel onbelangrijk, ik geloof dan in mezelf. Maar als ik wakker word met een bui het liefst onopvallend door het leven te gaan, dan keur ik ook alles wat de artiest Bart de afgelopen dagen gemaakt heeft weer af en gooi het in de prullenbak. Weg liedjes, weg plannen en weg ideeën. Noem het maar een vicieuze cirkel want de dag erna kan alles weer opnieuw beginnen.
Het is zo vervelend dat ik de regie over mijn wispelturige gedrag niet in handen heb. Wist ik de knop maar te vinden die bepalend zou zijn voor mijn gevoel en mijn gedrag. Ik zou hem standaard op de zonnige Bart zetten en zonder twijfel durf ik dan te stellen dat ik een stuk prettiger en succesvoller zou zijn. Alhoewel ik me ook wel realiseer dat een beetje artiest een portie somberheid in zich moet hebben om goeie teksten, liedjes of andere producties te kunnen schrijven. Ja hallo, wat wil ik nou?
Mijn vader en moeder hebben me waarschijnlijk niet voor niets Bart genoemd. Ik ben vernoemd naar ‘Bartje zoekt het geluk’. Het is een mannetje uit een boek uit 1940 van de Drentse schrijver van streekromans Anne de Vries. Overigens bad dat mannetje niet voor bruine bonen en ik vind ze heerlijk. Dit terzijde! Dat geluk in jezelf zit daar ben ik 100% van overtuigd maar ik moet er elke dag weer even naar opzoek gaan.
Ik weet dat die tweestrijd in mezelf gaat over wel of geen zonnige dag, wel of geen artiest, wel of geen geloof in mezelf en vandaar dat ik moet afreken met die alles remmende bescheidenheid. Die opgelegde bescheidenheid die totaal de mens niet siert moet ik loslaten en negeren. Volgens mij is dat de oplossing om uiteindelijk die tweestrijd in mezelf op te lossen. Het is misschien makkelijker gezegd dan gedaan maar ik ga eraan werken.
Mijn eerste zin van deze column begint met, ‘Ik ben een gelukkig mens’, en dat is ook zo. Ik heb een mooi gezin, prachtig werk en nog heel veel plannen (zolang ik ze niet in de prullenbak gooi, haha).
Bart