Na heel lang wikken en wegen neem je de beslissing om zelf weer plaats te nemen in de spotlights. Niet meer achter de schermen maar simpelweg, ‘haal het doek maar op, hier ben ik.’ Eigenlijk heb ik de beslissing genomen om te luisteren naar dat stemmetje dat heel diep van binnen al jaren riep dat ik mijn gevoel achterna moest gaan. Dat ik moest doen waar ik denk goed in te zijn, waar ik zin in heb en waar ik voor in de wieg bent gelegd. Nu ik besloten heb weer mooie stappen te nemen richting het presenteren van programma’s en me tevens weer op de kaart zal zetten als zanger en componist ben ik ondertussen grote vrienden geworden met dat stemmetje binnen in mij. Ik ben weer in balans en ik kan je verzekeren dat het heerlijk voelt. Het is een gevoel alsof ik midden in een veld met bloemen en vlinders sta en……ja, het lijkt een beetje op verliefd zijn maar dan anders.

Hoe is het toch mogelijk dat het stemmetje in mij zo gelijk heeft. Zou ik dat stemmetje zelf kunnen zijn of is het een raadgever van bovenaf. In ieder geval blijf ik altijd in gesprek met dat stemmetje want dat voelt als uitdagend.

Net zo zeer als ik het een uitdaging vind om met heel veel mensen te praten en naar heel veel mensen te luisteren. Wat is het toch mooi dat we allemaal anders zijn. Iedereen heeft een eigen mening en een eigen visie op het prachtige leven dat ons zomaar wordt gegeven. Juist dat is de reden om met elkaar te kunnen praten, dat maakt een gesprek boeiend, sterker nog dat maakt het leven zo boeiend. Zoek het verschil bij de ander en grijp juist dat aan om heerlijk te praten en of te discussiëren zonder de drang elkaar uiteindelijk te willen overtuigen.

Toch zijn er wel eens momenten dat ik op het punt sta om te zeggen dat ……..

En dan is er gelukkig dat stemmetje weer in mij die zegt, ”Bart, je mag alles denken maar je hoeft het niet te zeggen.”