Van wie is toch die stem in mij?
Al vanaf dat ik een klein jongetje ben hoor ik dagelijks een stemmetje in mij dat aanwijzingen geeft en probeert te adviseren. Ik ga er vanuit dat het goed bedoeld is maar het zorgt er wel voor dat ik geregeld over dingen twijfel. Bij het piano-spelen of teksten schrijven kunnen er pittige discussies ontstaan tussen ons. Bij plannen die ik maak en waar ik enthousiast over ben hoor ik geregeld diep van binnen, “Niet doen, niks voor jou, dat kun jij niet”. Overigens heel grappig want als ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat niemand dat ooit kan horen, mits ik ineens hardop begin te praten.
Ik durf eigenlijk wel te stellen dat het humeur van het stemmetje in mij mede bepalend kan zijn over hoe mijn dag verloopt. Ik kan namelijk heel vrolijk mijn bed uitkomen en zin hebben in de dag maar als ik van binnen uit hoor dat wat ik ga doen toch niet zo leuk is, slaat de twijfel toe. Overigens kan het ook andersom zijn. Het stemmetje in mij kan me ook vreselijk op beuren en me moed inspreken.
Ook mijn impulsiviteit dank ik aan hem in mij. Ik neem nogal slecht afscheid van oude kleren. Mijn vrouw roept geregeld dat het tijd wordt om mijn kledingkast op te ruimen en om mijn oude spullen weg te gooien. Meestal haal ik dan alles uit de kast, vouw het op en leg het dan ergens anders in de kast weer terug, totdat……. inderdaad, totdat het stemmetje in mij zegt dat het nu echt de hoogste tijd wordt. Ik pak dan een paar vuilniszakken en gooi meer weg dan me lief is.
Een ander leuk voorbeeld is als ik boos ben. Ik kan behoorlijk lang blijven mokken om niets. Ik vind mezelf dan ook strontvervelend maar ik kan me er niet toezetten weer gewoon te doen. De stem in mij grijpt dan in en roept dat ik gewoon moet doen, me niet moet aanstellen en rekening moet houden met andere. Ik ben dan zo blij dat hij er is.
Ik heb dit overigens nog nooit gezegd of ergens opgeschreven. In deze column beken ik dus dat ik een stiekeme relatie heb met een onbekende vriend met wie ik al mijn leven lang samenwoon maar dan in mij. Ondanks dat we flink verschillen voelen we elkaar goed aan en houden zo mijn leven in balans. Een soort Yin en Yang. Toch vraag ik me af of de stem in mij een onbekende is.
Toen kleine Bartje nog een vruchtje was en veilig in de buik van zijn moeder zat had hij een aantal weken/maanden gezelschap van een ander mannetje. Het mannetje zou achteraf Bob geheten hebben maar dat heeft niet zo mogen zijn. In de eerste weken van de zwangerschap heeft hij mijn moeders buik weer verlaten en ik bleef achter en werd uiteindelijk geboren. Ik was er dus een van een tweeling.
Of het zo is of dat ik het graag zou willen, daar komen we nooit achter maar het zou me niets verbazen als die stem in mij gewoon mijn ongeboren broertje Bob is. Dat lichaam was misschien niet levensvatbaar maar hoe zit dat met zijn ziel. Dat zou toch werkelijk fantastisch zijn.
Weet je wat, ik ga het hem vanavond gewoon eens vragen.
Tot de volgende column
Bart