Column 3
Je weet dat het een bijzondere week was als je Mark Rutte ziet borrelen en je moeder in een buurtfilm opduikt.
Door Bart Bosch – theatermaker, zanger, Bourgondiër
Het is vrijdagavond.
Bij ons thuis betekent dat: borreltijd. De tafel vol hapjes, een nieuwe fles wijn open en iedereen schuift aan. Het is het vaste moment waarop de week wordt uitgekamd. Wat er goed ging, wat er misging, wat we hebben geleerd of vooral hebben gelaten. De vrijdagborrel voelt als een zacht rempedaal, een soort checkpoint tussen rennen en stilstaan (figuurlijk dan). Er is genoeg te bespreken. Het (kunst)schaatskamp is net voorbij met spierpijn en glitters als bewijs en er kwamen deze week nieuwe aanvragen voor commercials binnen. Het draaitempo wordt weer opgevoerd, en intussen begint de studie bijna. Nieuwe meubelontwerpen rollen van de tekentafel, de fotosessie was een succes, en oma (83!) werd gefilmd voor een buurtfilmpje… door iemand waarvan ze zelf niet meer weet wie het was. Te grappig om niet te vertellen, dus ja: dat gaat vanavond de ronde.
Italië
Dit weekend staat in het teken van organiseren. Mera en Roosje vertrekken naar Italië, en wij schakelen over naar een periode van opbouwen. De sloop is achter de rug, de leidingen liggen klaar. We gaan richting nieuwe vloeren, stucwerk en verf. Die fase waarin alles weer vorm krijgt dat vind ik de leukste. Binnenkort deel ik foto’s, beloofd.
Mark Rutte in korte broek.
En dan nog een moment van deze week dat blijft hangen. Donderdagavond ging ik eten met Mera aan de Prinsengracht. Op het terras voor het restaurant zag ik Mark Rutte, Femke Halsema en Jort Kelder zitten. We knikten even. Mark en Femke kende ik al, maar het was vooral de secretaris-generaal van de NAVO in korte broek en T-shirt, biertje in de hand, die me aan het lachen maakte. Geweldig hoe iemand met zo’n wereldbaan gewoon opgaat in een Amsterdams terras. Geen sterallures, geen gedoe. `Het sluit zo mooi aan bij de column die ik op insta plaatste.
Alsof je erbij was!
Natuurlijk schuift ook mijn nieuwe theatervoorstelling aan tafel. Alsof je erbij was. De liedjes krijgen steeds meer vorm, het verhaal wordt scherper. Het wordt er eentje die je raakt. En ik stel de vraag alvast aan jou: met wie zou jij deze voorstelling willen zien, ook al voelt dat ondenkbaar? Laat het me weten.
Voor nu: een fijne borrel, een warm weekend. En oh ja, noteer 29 oktober in Theater de Omval, Diemen, 20.30 uur. Tickets kun je via het theater of via mijn link vinden. Hiernaast alvast een compilatie van vorig jaar om in de stemming te komen. Koop hier je tickets.
Fijn weekend! 1 augustus 2025
Column 2
Zomer in mijn hoofd, gips om mijn hand – en een hart dat overloopt.
Door Bart Bosch – theatermaker, zanger, Bourgondiër
Je kent het wel: een zomer vol plannen, zon in de lucht, liefde in overvloed… en dan ineens: gips. Mijn rechterhand ligt er even uit na een operatie aan artrose. Toch schrijf ik dit stukje gewoon. Met links. Omdat er simpelweg te veel moois gebeurt om stil te zitten. Ik leef voluit ook met één hand.
Of het nu gaat om muziek, theater, Stichting Gilat, ons gezin of ons Italiaanse droomhuis, alles bruist. En eerlijk? Ik zou niet anders willen.
Gilat – omdat lachen écht helpt
Mijn hart ligt al jaren bij Stichting Gilat, waarmee we interactieve voorstellingen brengen naar kinderen in het ziekenhuis. Zieke kinderen. Kinderen die soms al veel te lang wachten op beter. Wij nemen ze mee naar verhalen, muziek, verwondering doormiddel van theater. Dat is geen luxe. Dat is noodzaak.
Deze zomer komen we naast de wekelijkse voorstellingen met een speciale Gilat Zomerkwis. Want als jij niet op vakantie kunt, dan brengen wij de vakantie naar je toe. Mét vragen over gek eten, zonnige muziek, vreemde talen en natuurlijk prijsjes. Want zelfs in een ziekenhuisbed mag je winnen.
In november mag ik opnieuw afreizen naar Curaçao voor een bijzonder Gilat-project. Daar doen we iets wat ik nergens anders meemaak: liefde geven aan kinderen ook doormiddel van theater op een plek waar het nodig is, in een taal die iedereen begrijpt – spel, zang en oprechte aandacht. Ik kan er uren over praten.
Muziek – verhalen met melodie
Achter de schermen werk ik keihard aan mijn nieuwe theatervoorstelling: Alsof je erbij was. Een avond vol prachtige liedjes en verhalen recht uit het leven. Herkenbaar, ontroerend, vrolijk, soms pijnlijk eerlijk – maar altijd echt. Het eerste liedje uit de voorstelling verschijnt al eind augustus. En geloof me: dat wordt een bijzonder moment.
Daarnaast ben ik in stilte bezig met een ander muzikaal project – samen met Tim Akkerman, voormalig leadzanger van DI-RECT. Wat het precies wordt, hou ik nog even geheim… maar ik kan je alvast vertellen: het wordt gemaakt voor Stichting Gilat. En het wordt écht iets moois. Tim en ik kennen elkaar al jaren – en deze samenwerking voelt als precies op het juiste moment.
Italiaans geluk op hoogte
En dan is er nog Ceglie Messapica, ons gastronomische paradijsje in het zonnige Puglia. Mera en ik bouwen daar aan een huis dat voelt als een droom met een dakterras dat straks ons kantoor, podium én wijnbar in één wordt. Een plaats voor verhalen. We kunnen niet wachten om daar samen te werken, te genieten, te schrijven, te zingen. De geur van lavendel, een glas witte wijn in de avondzon en af en toe een zingende Italiaan op de achtergrond dat dus.
Mera, mijn vrouw, de creatieve kracht achter eyemhome – floreert als nooit tevoren. Ze werkt voor zowel particulieren als in de zakelijke markt als interieur ontwerper, en haar stijl wordt overal herkend én gewaardeerd. Ze is een ster. Punt. En ik? Ik kijk vol trots naar wat ze elke dag creëert.
Huisgeluk met Steffie, Noah, Roosje & Skip
Thuis houden we het gezellig met onze drie kinderen Steffie, Noah en Roosje, die ieder op hun eigen manier het leven inkleuren. Elke vrijdagavond is het bij ons tijd voor de traditionele huisproeverij: een nieuw gerecht, een goed glas wijn en een tafel vol verhalen. We praten over studie, werk, plannen, dromen, de liefde. Niks moet. Alles mag.
En dan is er nog Skip, onze gouden lieverd die vorige week zijn 15e verjaardag vierde met taart, zijn hondenmaatjes en cappuccino (voor ons dan) in z’n favoriete koffietentje. Hij hoort er helemaal bij. Altijd.
Zin om erbij te zijn?
Op 29 oktober 2025 sta ik in Theater De Omval in Diemen met mijn voorstelling Alsof je erbij was. Een voorstelling vol mooie verhalen, herkenning, heerlijke liedjes en een gratis glas mooie rode wijn.
Blijf verbonden
Volg @gilatonline voor alles wat we met Stichting Gilat doen voor zieke kinderen. www.gilat.nl
Nieuwsgierig naar Mera’s stijl? Kijk op @eyemhome of www.eyemhome.nl
Voor updates over theater, muziek, Gilat, Italië én mijn gezin: volg mij op Instagram bartbosch_ of op www.bartbosch.nl
En dan nog even dit:
Vanaf vandaag verschijnt er iedere week een nieuwe column. Over ons bruisende gezin, over het leven tussen theater en thuis, tussen dakterras en ziekenhuis. Want iedereen hier thuis is de moeite waard om over te schrijven. En dat ga ik doen. Met liefde. Voor jou.
een heerlijke zomer toegewenst en tot volgende week.
Bart 24 juli 2025
Column 1
Column: Casa Luna – het huis van dromen (en stof)
Door Bart Bosch – theatermaker, zanger, Bourgondiër
De komende twee weken ga ik even helemaal niets doen. Nou ja, niets… Niets hoeven. Geen deadlines, geen to-do lijstjes die zich stiekem vermenigvuldigen zodra je even niet kijkt. Nee, ik ga iets veel beters doen: vakantie vieren. En niet zomaar vakantie, maar een welverdiende – al zeg ik het zelf – onder de bloedhete zon van Zuid-Italië, in het charmante dorpje Ceglie Messapica.
Ceglie is zo’n plek waar de tijd net wat langzamer lijkt te tikken, waar de cappuccino nooit gehaast op tafel komt en waar elke maaltijd een klein feest is. En het mooiste: we hebben daar sinds kort een tweede huis. Of nou ja, een huis-in-wording. Een paleisje-in-opbouw, dat nog ruikt naar vers pleisterwerk en een nieuw begin. Casa Luna heet het – het huis van de maan. Romantischer krijg je het niet, toch?
Casa Luna wordt onze plek. Met een dakterras waar ik nu al in gedachten lange zomerse avonden doorbreng, een glas wijn in de hand, lekkere hapjes op tafel, fijne mensen om me heen. Daar, onder het zachte maanlicht, hoop ik gesprekken te voeren die blijven hangen, te schrijven wat ik anders nooit zou opschrijven, en vooral: te zijn.
Want daar ligt de magie van zo’n plek. Je hoeft er niets – en doet daardoor alles. Ik weet nu al dat ik daar inspiratie op zal doen voor nieuwe liedjes, nieuwe voorstellingen. Casa Luna wordt niet alleen een huis, maar een bron. Van rust, van creativiteit, van leven.
Wil je meegenieten van de verbouwing (lees: de chaos, het stof, het langzaam zien ontstaan van iets heel moois)? Volg dan gerust mee op Instagram via @casaluna.ceglie. Wie weet zie je ook wat maanlicht tussen de bouwmaterialen.
Ciao for now – ik ga even leven op z’n Italiaans.
