Column

Column: Casa Luna – het huis van dromen (en stof)

De komende twee weken ga ik even helemaal niets doen. Nou ja, niets… Niets hoeven. Geen deadlines, geen to-do lijstjes die zich stiekem vermenigvuldigen zodra je even niet kijkt. Nee, ik ga iets veel beters doen: vakantie vieren. En niet zomaar vakantie, maar een welverdiende – al zeg ik het zelf – onder de bloedhete zon van Zuid-Italië, in het charmante dorpje Ceglie Messapica.

Ceglie is zo’n plek waar de tijd net wat langzamer lijkt te tikken, waar de cappuccino nooit gehaast op tafel komt en waar elke maaltijd een klein feest is. En het mooiste: we hebben daar sinds kort een tweede huis. Of nou ja, een huis-in-wording. Een paleisje-in-opbouw, dat nog ruikt naar vers pleisterwerk en een nieuw begin. Casa Luna heet het – het huis van de maan. Romantischer krijg je het niet, toch?

Casa Luna wordt onze plek. Met een dakterras waar ik nu al in gedachten lange zomerse avonden doorbreng, een glas wijn in de hand, lekkere hapjes op tafel, fijne mensen om me heen. Daar, onder het zachte maanlicht, hoop ik gesprekken te voeren die blijven hangen, te schrijven wat ik anders nooit zou opschrijven, en vooral: te zijn.

Want daar ligt de magie van zo’n plek. Je hoeft er niets – en doet daardoor alles. Ik weet nu al dat ik daar inspiratie op zal doen voor nieuwe liedjes, nieuwe voorstellingen. Casa Luna wordt niet alleen een huis, maar een bron. Van rust, van creativiteit, van leven.

Wil je meegenieten van de verbouwing (lees: de chaos, het stof, het langzaam zien ontstaan van iets heel moois)? Volg dan gerust mee op Instagram via @casaluna.ceglie. Wie weet zie je ook wat maanlicht tussen de bouwmaterialen.

Ciao for now – ik ga even leven op z’n Italiaans.