De kus van Linda de Mol kwam op het juiste moment.
Wat voelde ik me fijn toen de uitnodiging bij mij thuis op de deurmat viel. Een grote witte enveloppe met daarop het voor mij ‘toendertijd’ veel betekenende logo van de TROS. In de enveloppe een vrolijk gekleurd A4’tje met tekst en om de tekst heen kleine foto’s van alle presentatoren die dat seizoen voor deze omroep aan het werk gingen. Ron Brandsteder, André van Duin, Jaap Jongbloed, Tineke Verburg, Chimène van Oosterhout, Ivo Niehe en vele andere keken me lachend toe. Het was wat onwennig maar niet zo gek dat ook ik er tussenstond want een paar maanden eerder had ik bij de TROS een jaarcontract getekend. Ik zou in het nieuwe seizoen twee programma’s presenteren. Elk bestaande uit meerdere afleveringen en een groots opgezet Sinterklaasfeest op 5 december. Primetime en met mijn grote held Bram van der Vlugt
De uitnodiging in de enveloppe was voor de perspresentatie van alle bestaande en nieuwe programma’s van de TROS voor het winterseizoen. Televisie, radio, schrijvende pers – alles en iedereen – zou erop afkomen. Ik had er ontzettend veel zin in want dit keer mochten de presentatoren zelf vertellen welk programma ze gingen presenteren en waar het over zou gaan. Ik verheugde me ook op de kennismaking met mijn nieuwe (bekende) collega’s. Ik wist natuurlijk wel wie het waren want ook ik keek in die tijd naar de televisie maar persoonlijk had ik de meeste nog nooit ontmoet.
Speciaal voor de gelegenheid had ik mijn mooiste kleren aangetrokken. De perspresentatie vond plaats in een ontzettend grote villa in Blaricum. Bij binnenkomst werd ik gelijk flink gefotografeerd als nieuwkomer bij de TROS en vanzelfsprekend voelde ik me een hele vent. Vroeger droomde ik er al van om bij de TROS te mogen presenteren en nu was het zover. Ik keek mijn ogen uit. Tussen al die mensen van de pers – waarvan ik er al veel kende uit mijn RTL4 tijd (Telekids) – zag ik natuurlijk al die bekende TROS gezichten. Met grote stappen kwam de organisator van die middag, Ivo Niehe, gelijk op me af. Uiterst vriendelijk schudde hij me de hand en legde in korte bewoordingen uit wat me precies die middag te doen stond. Het kwam erop neer dat als hij straks mijn naam riep ik naar voren mocht komen en kort en bondig moest vertellen over mijn programma’s. Hij benadrukte nogmaals dat ik het kort moest houden en liep haastig weg. Een beetje zenuwachtig stapte ik in het rond en ik voelde mij – hoe gek dat ook mag klinken – een beetje eenzaam. Natuurlijk werden er foto’s van me gemaakt en natuurlijk werden er vragen aan me gesteld maar op de een of andere manier voelde ik me (nog) niet thuis bij de grootste familie van Nederland. Waarom kwamen al die nieuwe collega’s niet op me af om me te begroeten? Ze wisten toch dat ik het nieuwe gezicht was geworden bij de TROS, of niet.
Precies op het moment dat de moed me een beetje in de schoenen zakte en Ivo Niehe aankondigde dat iedereen moest gaan zitten, werd ik op mijn schouder getikt. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Linda de Mol. “Als het goed is ben jij mijn nieuwe collega Bart”, zei ze met een oprecht enthousiasme. Ze pakte mijn hand, gaf me een kus en heette me van harte welkom bij de TROS. “Ga je mee”, riep ze nog en we liepen naar de eerste rij stoelen waar alle presentatoren zaten. Het werd een geweldige middag en het werden uiteindelijk een paar succesvolle jaren bij de TROS.
Nog steeds denk ik er met veel plezier aan terug: ‘De kus van Linda de Mol kwam op het juiste moment.’
Tot de volgende column.
Bart